Door: Boudewijn Hoogeboom
Op 1 april speelde ik in de interne competitie tegen Klaas. Met zwart slaagde ik er in om een toren te bemachtigen, maar moest vervolgens toezien hoe ik de mogelijkheden van wit had onderschat. Al met al werd het een leerzame partij, waarbij Klaas aan het langste eind trok.
door: Douwe Pol
door: Douwe Pol
door: Tony Westermann
door: Jan Drolenga
Eén van de mooiste onderdelen van het schaakspel is in mijn ogen het eindspel. In vorige artikelen heb ik hier ruimschoots aandacht aan besteed. Het gebeurde vaak, dat na een externe- of interne wedstrijd, als de partij werd afgebroken, een eindspel op het bord stond. Je had dan vaak een week de tijd om dit eindspel grondig te analyseren om te kijken, of je de partij nog kon winnen of om het verlies af te wenden. Ik spreek uit ervaring!! Tegenwoordig zijn er geen afgebroken partijen meer en als men bij het eindspel is aangekomen heeft men vaak weinig tijd over om de varianten goed door te rekenen wat betekent men de juiste zetten in veel gevallen niet kan vinden.
Uit één van de clubbladen van de voormalige schaakvereniging Unitas vond ik een interessant paardeneindspel, gespeeld in 1991 tijdens het wereldkampioenschap voor senioren in de Duitse stad Bad Wörishofen. De zwartspeler probeert een betere stelling in winst om te zetten terwijl de witspeler er alles aan doet om de partij nog te redden.
